Z Raporu

BİR

Tabanından çatlakları var yaşamımın. Hangi elle neyi koysan içine sızdırıyor onu duvarlarından. Bir şeyler olduğu yere yakışmıyor, asılı durmakla ünleniyor hayat kelimesi. Neresinden bakarsam dünyaya orası kalıyor içimde. Geçti derken, gözlerimle geçmemiş düşünceler atlasını okuyorum. Miras bırakılmış düşünceler birikmiş ruhunda. Sen ki sevmenin ve acı duymanın ne demek olduğunu ellerinle bilensin. Benimse yaralarım bir ruha işlemedir; çiçek çiçek açar.

İKİ

Bazen olur olmaz yerde -sen diye geçen yerlerde- duraksıyorum. Zihnim ellerimden idrak edebiliyor seni. En iyi elleriyle anlatabiliyor insan sevdiğini ve anlayabildiği diğer tüm şeyleri. “Kürt kızın elleri” diyor şair (bnoktap), türküsünü hazırlıyorsun cebinde. O çalıyor, sen kendi kendine yanıyorsun.

ÜÇ

Olunca anlarsın dedikleri ne varsa bir bir görüyorum. Anlamanın eşiğinden geçerken mesela çocukluk fotoğrafım kırmızı bir cam çerçevedeyken yere düşüyor, dizlerim kanıyor sahiden. Hayatın tüm yollarında yürümeyi öğrenirken çocukluğum aklımda büyüyor. Ben kalıyorum o kırık camlı fotoğrafın içinde. İçimde büyüttüğüm çocukla anne oluyorum.

devamı İhtilâl'de..

BEŞ

Sana anlamayacağın şeyleri susmaktan başka bir yolum yok. Kederli ve bir o kadar da suskun olarak öğrendim yaşamayı. Adım yazıyor “dünden kalan konuşanlar” listesinde. Leylim diyorlar, leyliydim yani.